Παγκόσμιες λογοτεχνικές διακρίσεις για τη Μαρία Χρονιάρη

 Μαρία Χρονιάρη έλαβε μέρος σε δύο διαφορετικούς παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, που διοργανώθηκαν από την Κύπρο. Ο ένας αφορούσε βιβλία, και ο έτερος ποίηση.

Χθες έγιναν οι απονομές των βραβείων στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα. Το βιβλίο της «ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ», εκδ. Απόπειρα( 2010, β’ έκδοση 2014) πήρε το Αριστείο για το καλύτερο παγκόσμιο βιβλίο της χρονιάς.

Το ποίημα της με τον τίτλο “ΝΟΣΤΟΣ” πήρε το πρώτο παγκόσμιο ΒΡΑΒΕΙΟ.

«Το Αριστείο μου για το παγκόσμιο βιβλίο της χρονιάς, το αφιερώνω στην μνήμη του θείου μου Γιώργου Χρονιάρη, που μαζί με άλλους καταδρομείς έδωσε αγώνα εν μέσω σφοδρών πυρών για να παραμείνει το αεροδρόμιο της Λευκωσίας στα χέρια των Κυπρίων αδελφών μας, το 1974. Το πρώτο παγκόσμιο ΒΡΑΒΕΙΟ μου για το ποίημά μου “ΝΟΣΤΟΣ” το αφιερώνω σε όλους τους μαχητές Ανωγειανούς που παρά τα όσα το χωριό μας τράβηξε, είχαν και έχουν πάντα την δύναμη από τις στάχτες να φτιάχνουν ξανά ζωή», σημειώνει η Μαρία Χρονιάρη

Ανώγεια πολυτεχνείο 17-11-14 θεατρικό σκετς πρώτη λυκείου ανωγείων

Η πιο καλή παρέα… Δείτε Το Βίντεο,, Ο π. Ανδρέας Κεφαλογιαννης αφού ολοκλήρωσε την παράκληση στην εκκλησία κάλεσε όλες τις γυναίκες στο καφενείο για να μιλήσουν και να διασκεδάσουν λίγο την ώρα τους.

Μια πολύ όμορφη παρέα , την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου το απόγευμα στο καφενείο ”Το Πέτρινο” του Λυκούργου Πασπαράκη (του Πέτρο) μετά την λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. δείτε το βίντεο 

Φώτο - γεύση

Από τής Πρόβες της πρώτης Λυκείου. Ανωγείων χθες λίγο πριν την έναρξη  Για την εκδήλωση  Του Πολυτεχνείου

Το Βίντεο Από Το Κήρυγμα του πάπα-Ανδρέα «Ποιο Ψωμί; Ποια Παιδεία; Ποια Ελευθερία; Ζούμε την εποχή της Ισοπέδωσης και του Δ΄Ραϊχ»

Κήρυγμα «φωτιά» του παπα-Ανδρέα για το Πολυτεχνείο: «Ποιο Ψωμί; Ποια Παιδεία; Ποια Ελευθερία; Ζούμε την εποχή της Ισοπέδωσης και του Δ΄Ραϊχ»

                                             “Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
 
Μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες κρίσης, για τον ελληνικό λαό, συνθήκες που προσομοιάζουν με αυτές της Κατοχής 1941- 1944, με τη διαφορά ότι…. σήμερα έχουμε κινητά και tablets… διασκεδάζοντας με αυτόν τον τρόπο την πείνα και την εξαθλίωση, γιορτάζουμε  τα 41 χρόνια από το ματωμένο Νοέμβρη του 1973.
Τότε που μια χούφτα, στην αρχή φοιτητές, τα έβαλαν με την Χούντα, με τα τάνκς, με τους φασίστες, με την εφτάχρονη τυραννία.
Σιγά- σιγά οι λίγοι που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο έγιναν πολλοί,  η εργατιά, οι μαθητές, οι αγρότες όλοι μα όλοι στήριξαν τον αγώνα τους μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
Στήριξαν τον αγώνα τους για «ΞΑΣΤΕΡΙΑ» ΚΑΙ Δημοκρατία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για κοινωνική δικαιοσύνη.
Και σε αυτόν τον αγώνα οι Ανωγειανοί έδωσαν βροντερό παρών. Με  τον Νίκο Ξυλούρη ή Ψαρονίκο να τραγουδάει επικεφαλής των φοιτητών την ΞΑΣΤΕΡΙΑ και τους Ανωγειανούς φοιτητές κρεμασμένοι στα κάγκελα, να φωνάζουν για ψωμί – παιδεία – ελευθερία.
Αιτήματα που ειδικά σήμερα, στην εποχή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ και της Σύγχρονης Δουλείας βρίσκονται στην ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ των αγώνων.

Σήμερα το ψωμί είναι ανύπαρκτο, έως λιγοστό. Ο κόσμος κυριολεκτικά πεινάει. Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία. Οι άνεργοι είναι κοντά 2 εκατομμύρια. Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι ξεσπιτωμένοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι άστεγοι είναι η ντροπή του σύγχρονου, λεγόμενου, νεοπολιτισμού. Είναι δυνατόν στην λεγόμενη Ευρώπη των λαών, στην λεγόμενη Ευρώπη της αλληλεγγύης να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι; Τόσα κονδύλια σκορπάνε οι Βρυξέλλες σε άχρηστα πράγματα,  γιατί δεν διαθέτουν ένα από αυτά να εξαφανίσουν την ντροπή που οι ίδιοι δημιούργησαν με τις λεγόμενες πολιτικές της διάσωσης και των προγραμμάτων;
Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν κοπεί στο μισό, ενώ την ίδια ώρα ούτε λέξη για κούρεμα των δανείων που έχει πάρει ο κόσμος;  Ψάχνουν μέσα από αλχημείες να βρουν λύσεις για τα κόκκινα δάνεια, στην ουσία όμως, καλούν τον κόσμο, είτε τώρα, είτε μετά από 30 χρόνια να τους πληρώσουν τα δανεικά. Μα είναι δυνατόν, τη στιγμή που οι τράπεζες έχουν πάρει τόσα δισεκατομμύρια, από το αίμα μας,  για να σωθούν, όπως λένε, να μην δέχονται να κουρέψουν τα δάνεια του κόσμου; Πως θα πληρώσεις σήμερα ένα δάνειο, όταν ο μισθός έχει πέσει κατά 40%, η φορολογία έχει φτάσει στα ύψη και η τραπεζική δόση εξακολουθεί να είναι η ίδια; Αυτά δεν είναι λογικά πράγματα…
Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μανάδες αφήνουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα, να τα μεγαλώσουν; Αυτή η εποχή, η εποχή της εξαθλίωσης και της απόλυτης φτώχειας, αναβίωσε τους βρεφοσυλλέκτες μια άλλης εποχής. Τότε που οι μανάδες  τα γεννούσαν και τα άφηναν στα ειδικά  κουτιά, έξω από τα μαιευτήρια.
Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν το μεροκάματο έχει καταντήσει ξεροκόμματο, ζητιανιά, κι αν το βρεις κι αυτό είναι θαύμα…
Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν οι γύπες του ΔΝΤ και του Βερολίνου στέκονται από πάνω μας και δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Μόλις μας δουν να αναπνεύσουμε, μας βουτάνε ξανά το κεφάλι στο νερό…Ως πότε όμως;

Για ποιο ψωμί μιλάμε όταν το Δ΄ ΡΑΪΧ  έχει βάλει στόχο να στήσει νέα Άουσβιτς, νέα Νταχάου, νέα στρατόπεδα πεινασμένων, στο όνομα της γερμανικής οικονομικής ευημερίας.

Για ποια ελευθερία  ή ελευθερίες μπορούμε να μιλάμε όταν μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα; Το ισχυρό δίκτυο των δανειστών μπορεί και ελέγχει  το σύνολο των ΜΜΕ για να περνάνε τις απόψεις τους, για το πόσο καλά είναι τα μνημόνια και πόσο πολλά προσφέρουν στον τόπο. Οι Γκεμπελίσκοι ήταν και είναι πάντα εδώ. Μας  μιλάνε κάθε βράδυ από τα παράθυρα του σκότους και μας λένε ότι οι…Γερμανοί ξανάρθαν για το καλό μας.

Το καλό μας είναι να μας αφήσουν ήσυχους, να ξεκουμπιστούν  και να σηκωθούν να φύγουν από εδώ τα νέα ES- ES, που καθημερινά σκοτώνουν κόσμο, λεηλατούν περιουσίες, φυλακίζουν κόσμο για τα λίγα που χρωστάει, ενώ την ίδια δεν ακουμπάνε τα μεγάλα ψάρια από τις διάφορες λίστες όπως ομολογούν οι ίδιοι οι οικονομικοί εισαγγελείς.

Για  ποια ελευθερία μιλάμε, από τη στιγμή που μόλις αποφασίσουν, είτε μαθητές, είτε φοιτητές, είτε εργάτες, είτε αγρότες να διαδηλώσουν για τη φτώχεια τους και τα αιτήματα τους, να τους περιμένουν με τα…βαϊων και κλάδων οι δυνάμεις καταστολής;

Ζούμε, δυστυχώς, την εποχή της απόλυτης αυταρχικότητας. Η κοινωνία, κατά εντολή των ΔΝΤουδων είναι σιδηροδέσμια, είναι φυλακισμένη και θα πρέπει να σπάσει αυτά τα δεσμά και θα τα σπάσει μόνο αν ξεσηκωθεί, μόνο αν σηκωθεί από τον καναπέ, μόνο αν βγει δυναμικά στο δρόμο. Σήμερα και πάλι είναι επίκαιρη η φράση: «Η με τις αλυσίδες ή με τα όπλα». Με τα όπλα της ψυχής, με τα όπλα του αγώνα, με τα όπλα που μπορεί και διαθέτει η εργατιά, η αγροτιά, οι μαθητές, οι φοιτητές  για να σηκώσουμε την ήλιο λίγο ψηλότερα…

Και έρχομαι στο άλλο μεγάλο αίτημα του Νοέμβρη, την ΠΑΙΔΕΙΑ. Την ταλαίπωρη παιδεία… Χιλιάδες οι αγώνες, πολλοί οι νεκροί, κι όμως φτάσαμε σήμερα σε αυτό το κατάντημα. Η Παιδεία είναι ένα πουκάμισο, αδειανό… Παιδεία χωρίς δασκάλους, χωρίς καθηγητές, χωρίς μαθήματα… Παιδιά που χάνουν χρόνο περιμένοντας να έρθουν οι λύσεις, που δεν έρχονται… Φοιτητές με Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που υπολειτουργούν.

Και για οικονομική ενίσχυση ούτε λόγος. Ίσα- ίσα κόβουν κι από πάνω κάθε μέρα που περνάει, εξαθλιώνοντας παιδιά, γονείς, καθηγητές και δασκάλους.

Πώς να διδάξει σωστά ένας εκπαιδευτικός όταν ο μισθός δεν το φτάνει να ζήσει ούτε για 15 μέρες;

Πως  να μάθει γράμματα ένα παιδί, όταν ο γονιός δεν έχει πλέον να πληρώσει τα προς τα ζην , πόσο μάλλον για φροντιστήρια;

Πώς να λειτουργήσει σωστά ένα σχολείο όταν δεν υπάρχουν τα βασικά;

Κι όλα αυτά είναι απόρροια των προγραμμάτων διάσωσης, των προγραμμάτων που έφεραν και μας φόρεσαν οι ξένοι και ντόπιοι καλοθελητές, με μερικούς από δαύτους μάλιστα να ζητάνε σήμερα και τα ρέστα… Λίγη ντροπή, λίγη τσίπα…Κανονικά θα έπρεπε να είχαν περάσει από ειδικό δικαστήριο, για να μην πω λαϊκό…

Ένα άλλο μέτωπο που καλείται να αντιπαλέψει σήμερα ο λαός είναι τα φίδια του φασισμού, που βρήκαν πρόσφορο από την οικονομική κρίση έδαφος και βγήκαν πάλι για σεργιάνι, για να σκορπίσουν το μίσος και το θάνατο.

Κι όσοι έχουν παρασυρθεί, και λένε ότι δεν ήξεραν με ποιους είχαν να κάνουν, τώρα πια ξέρουν και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Οι ντόπιοι φασίστες, συνεχιστές των Χιτών, των ταγματασφαλιτών, των γκεσπαμπιτών, των Απριλιανών, βρήκαν την ευκαιρία και έβγαλαν από το ντουλάπι τους τα σύμβολα του θανάτου, τις σβάστικες και όλα τα λάβαρα του Γ’ ΡΑΪΧ, που  έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα.

Τώρα δεν πρέπει να αφήσουμε όλους αυτούς τους αιμοδιψείς να κάνουν και πάλι τα ίδια. Ο λαός πρέπει να τους απομονώσει και να τους στείλει από και που ΄ρθαν. Όχι άλλος Φασισμός, όχι άλλο Ναζισμό, είτε ντόπιος, είτε ξένος.

Ο Νοέμβρης και το Πολυτεχνείο δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο. Μόνο με αγώνα, μόνο αν ματώσουμε θα δούμε άσπρη μέρα, θα δούμε να έρχεται η ΞΑΣΤΕΡΙΑ, θα βάλουμε τέλος στους σύγχρονους τυράννους, θα βάλουμε φραγμό στο νέο οικονομικό ΝΑΖΙΣΜΟ και Φασισμό.

Τιμή και Δόξα στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Τιμή και δόξα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστάθηκαν στο Φασισμό. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστέκονται στις Χούντες.