Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Γιώργης Καράτζης 17 Απριλίου 2013

Προβληματίζομαι έντονα γι'αυτό τον κόσμο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, το FB , και ομολογώ ότι φανταζόμουν κάπως αλλοιώς τα πράγματα..Τι τα θές.. η δική μου γενιά που έμαθε να γράφει με πλάκα και κοντύλι, κι αργότερα με πένα και μελάνι, είναι εξαιρετικά επιφυλακτική στο είδος αυτό της επικοινωνίας. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την καινούργια πραγματικότητα, καταβάλλω έντονη προσπάθεια να κατανοήσω πολλά απ'αυτά που βλέπω και διαβάζω, αλλά, παρ'όλα αυτά μου μένει η πίκρα ενός ουσιώδους κενού. Της έλλεψης της ανθρώπινης επαφής, της ζωντανής επικοινωνίας, του χαιρετισμού με το σφίξιμο του χεριού.. Της κουβέντας με τη συνοδεία του καφέ, κι ακόμη πιο πέρα με τη ρακή και το μεζεδάκι..Έτσι εφάπτονται οι άνθρωποι, έτσι γίνονται φίλοι, κι έτσι παίρνει και δίνει ο ένας στον άλλο ...Έτσι τουλάχιστον νομίζω και μάλλον πιστεύω
Σ'αυτό το χώρο γνωρίστηκα με ενδιαφέροντες ανθρώπους, αντάλλαξα σκέψεις και ίσως θα μπορούσα να έχω περισσότερη ακόμη επικοινωνία. Αλλά μου λείπει η "χειραψία", μου λείπει η ανάγνωση του βλέμματος του συνομιλητή μου, μου λείπουν τα "ξόμπλια" της προσωπικότητας που προκύπτουν από την όλη ψυχική και σωματική εικόνα που τον χαρακτηρίζει. Πιθανότατα βέβαια να μη μου φταίει το FB, αλλά ο τρόπος που έζησα και μεγάλωσα, ό τρόπος που γνώρισα τον κόσμο, κι όλα όσα αποθηκεύτηκαν στη μνήμη, μα και στα "φύλλα της καρδιάς".. Ωστόσο θα προσπαθήσω λίγο ακόμη να γίνω "επίκαιρος", κι αν δεν τα καταφέρω θα ξαναπιάσω το σφυρί και το καλέμι για να... γράφω απάνω στις πέτρες πως υπάρχει ακόμη αληθινή ζωή. Άλωστε ποιον έχω και κυρίως ποιος μ'έχει ανάγκη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου